5C w Warszawie

Ciemność w jasny, słoneczny dzień? Niesamowite doświadczenie! Ale zacznijmy od początku.

Klasa 5C pod opieką wychowawczyni i pani Urszuli Zajkowskiej pojechała na wycieczkę do Warszawy. Ktoś powie: „A cóż w tym takiego niesamowitego?”. Przede wszystkim to, że była to wyprawa niemal wyłącznie edukacyjna. Zaczęła się od Muzeum Świat Iluzji. Uczniowie sami stali się częścią interaktywnej wystawy, błądzili w labiryncie luster, siadali na nieistniejącym krześle, grali na namalowanym fortepianie i poruszali się w tunelu pozbawionym grawitacji (pozornie!), a przy tym dowiedzieli się, jak działają nasze zmysły i jak łatwo oszukać ludzki mózg. Potem wykorzystaliśmy piękną pogodę na spacer po warszawskiej Starówce. Przypominaliśmy sobie podania, legendy oraz wiadomości znane z lekcji historii i języka polskiego. Wyprawa w przeszłość spowodowała, że trochę zgłodnieliśmy, przyszedł zatem czas na obiad. I tu – niespodzianka. Posiłek również okazał się ważną lekcją. Spożywaliśmy go w całkowitej ciemności, doświadczając świata innymi zmysłami, tak jak robią to osoby niewidome. Nikt nie widział stołu, szklanki, sztućców, talerza, ani tego, co się na nim znajdowało. Na własnej skórze odczuliśmy, jak to jest, gdy wzrok nas zawodzi. Przekonaliśmy się, że nawet czas płynie wówczas inaczej. Ostatnim punktem naszej wycieczki było zwiedzanie „Niewidzialnej wystawy”. Błądziliśmy w całkowitych ciemnościach w pomieszczeniach zaaranżowanych na mieszkanie, ulicę, leśniczówkę, las i galerię sztuki. Znane przedmioty rozpoznawaliśmy dotykiem, próbowaliśmy zorientować się w przestrzeni za pomocą słuchu. Słowa nie są w stanie oddać wszystkich naszych wrażeń. „Niewidzialna wystawa” wywołała w nas skrajne emocje, w tym również zaniepokojenie, obawę, lęk. Wyobraziliśmy sobie, jak muszą czuć się niewidomi w świecie, który z żadnej strony nie jest przyjazny jakimkolwiek ograniczeniom.  W jakimś stopniu „otworzyło” to nam oczy.

Pełni różnorodnych wrażeń wróciliśmy do domu. Z pewnością na długo zapamiętamy tę wycieczkę.